Recensie: Kin, Lion en Unicorn Theater

Familie richt zich op twee zussen herenigd door de naderende dood van hun vader. De zussen, Sarah (Priti Colbeck) en lelie (Matsume Kai) hebben heel verschillende opvattingen en benaderingen van het leven. Sarah is gedreven door haar carrière en gebruikt haar werk en drukke schema om haar gebrek aan toewijding aan welke vorm van relatie dan ook te verklaren. Lily, aan de andere kant, is gebonden aan plicht en verantwoordelijkheid en zorgt voor haar eigen gezin en haar in wezen vervreemde vader, ondanks de fouten die hij in het verleden heeft begaan.

Over de duur van 70 minuten heeft schrijver (Max Dickins) en regisseur (David Fairs) zijn in staat om een ​​aanzienlijke hoeveelheid materiaal te verweven door zich te concentreren op de interacties van slechts twee personages en hun verleden en verborgen wrok grondig te onderzoeken. Het raam van de flat, waar het hele toneelstuk zich afspeelt, wordt uitgebeeld door krijttekeningen van een raam op een schoolbord. De wissels tussen kalme, onverschillige koetjes en kalfjes en schreeuwpartijen worden slim onderschept doordat Lily de tekening van de zon wegveegt om deze te vervangen door de maan, of vice versa, op het krijtbord, terwijl het gebruik van achtergrondmuziek de passage van tijd zorgt voor een natuurlijke en realistische overgang tussen emoties. Hoewel het duidelijk is dat beide zussen gevoelens en boosheid jegens elkaar hebben opgekropt, zijn er ook hints van speelsheid en een verlangen om opnieuw contact te maken door herinneringen op te halen aan meer vreugdevolle ervaringen uit de kindertijd. Dit constante heen en weer tussen woede en vreugde wordt kunstig gebruikt om het verhaal vooruit te helpen.

Het wordt herhaaldelijk vermeld dat Lily, ondanks haar schijnbare gebrek aan carrièregerelateerde successen, de slimme van de familie is. Toch is het Sarah die te ingewikkelde zinnen gebruikt, die soms het gevoel hebben alsof ze uit het hoofd zijn geleerd en uit een klassieke roman zijn gescheurd. Spaarzaam en op een gerichte manier gebruikt, zou dit Sarah’s verlangen kunnen laten zien om haar superioriteit ten opzichte van haar zus te tonen. Hoewel dit misschien de bedoeling was, is dit element niet voldoende gearticuleerd, waardoor het een te veel gebruikt gevoel krijgt. Het vervaagt dan de lijn of Sarah haar reacties opzettelijk heeft bedacht vanwege haar onzekerheden of dat dit gewoon haar normale, zij het onnatuurlijke, spraakpatroon is.

Hoewel de zussen weer met elkaar verbonden zijn door hun zieke vader, verschijnt hij niet fysiek. Zijn niet-samenhangende gemompel is te horen via de babyfoon en onderbreekt af en toe de gevechten van de zussen. Hoewel het een bepaald niveau van komische en spanningsverlichting toevoegt, lijkt het niet nodig te zijn voor de voortgang van het verhaal. Aan het einde reflecteert Lily op de gelukkiger tijden die ze met haar zus deelde, terwijl ze beelden afspeelde van een ouderwetse filmrolprojector. Hoewel dit impact kan hebben, is de projectie te klein en de kwaliteit te laag voor het publiek om de details van wat er wordt getoond te waarderen.

Afgezien van deze problemen is Kin goed gemaakt en realistisch, en toont het de spanning van confrontatie tussen twee zussen terwijl ze het tegen elkaar opnemen tijdens hun korte reünie. Het laat zien dat het verstrijken van de tijd wrokgevoelens soms niet afzwakt, maar juist emoties kan versterken.

Geschreven door: Max Dickins
Regie: David Fairs
Geproduceerd door: Kean Street Productions

Kin speelt t/m 19 november in Lion and Unicorn Theatre. Meer informatie en boekingen zijn te vinden hier.